De vroegste belangrijke werk van de literaire kritiek , in het westen althans , is " Poëtica " door de filosoof Aristoteles , die dateren uit de vierde eeuw voor Christus Poëzie was niet scherp onderscheiden van performance kunst in de oudheid en het belangrijkste onderwerp van Aristoteles ' werk is de kunst van de tragedie , hoewel hij onderzoeken onderscheidende kenmerken van poëtische taal , zoals ritme , harmonie en meter . Aristoteles ' invloed gedomineerde literaire kritiek voor eeuwen.
Achttiende en negentiende eeuw
De Engels en Duitse romantici schreven belangrijke kritiek .
Kritiek ontpopt als een professional het aanroepen van de achttiende eeuw . De Engels auteur Dr Samuel Johnson gebruikte zijn uitgebreide biografische onderzoek , "Leven van van de meest vooraanstaande Engels Dichters " ( 1779--81 ) , als een kans om het werk van de dichters besproken beoordelen. Johnson 's tijdgenoot, Alexander Pope , was de auteur van een woest kritische epos , " Dunciad ", die genadeloos belachelijk zijn poëtische tijdgenoten . De Romantische beweging in Engeland en Duitsland produceerde een aantal belangrijke critici in het begin van de negentiende eeuw ; de dichter Coleridge geprobeerd om principes van poëtische kritiek ontwikkelen " Biographia Literaria . " Tegen het einde van de eeuw , werd de literaire kritiek opgericht als een academische discipline door figuren als Matthew Arnold , een dichter die Oxford Professor of Poetry in 1857
De Nieuwe Tijd
werd
De moderne tijd wordt gekenmerkt door vragen over de kritische methode . T.S. Eliot benadrukte traditie dan individueel talent , het voorstellen dat dichters " ... moet onvermijdelijk worden beoordeeld volgens de normen van het verleden . " De kritische school die het lezen van poëzie in de Verenigde Staten en Engeland in het midden van de twintigste eeuw gedomineerd , de New Kritiek, verwierp de studie van historische en biografische context , en drong de lezers zich op de zelfstandige tekst van het gedicht . Poëzie , voor de New Critics , was niet over gevoelens en ervaringen van de dichter, maar om de woorden op de pagina en hun metaforische en symbolische functies . William Wimsatt genaamd de overtuiging dat de persoonlijke intenties van de dichter zijn eenvoudig om de betekenis van een gedicht " de opzettelijke dwaling . "
Scholen van Kritiek
Kritiek steeds technischer geworden .
Academische kritiek van de poëzie steeds meer technische in het kielzog van de nieuwe kritiek . Scholen, zoals formalisme , structuralisme en deconstructie trachtte precieze kritische instrumenten uit te oefenen op de vraag hoe de poëtische taal zijn werking . Sommige critici hebben zich uitgesproken tegen deze trend naar sciëntistische objectivisme gehouden , met het argument dat de persoonlijke ervaring van het schrijven of lezen van poëzie is uiterst belangrijk . Een opvallende exponent van deze visie is de Yale -professor Harold Bloom . Anderen, zoals Frank Lentricchia , drongen erop aan poëzie , net als elke andere creatief schrijven , kan alleen begrepen worden in het historische en politieke context van de tijd waarin het ontstond .
De invloed van de kritiek op Poëzie
Poëzie zelf wordt gevormd door het werk van hedendaagse critici . De intense focus op zichzelf staande gedichten die kritiek heeft gedomineerd voor bijna honderd jaar viel samen met een daling van de lange epische gedicht in het voordeel van meer geconcentreerde lyrische verzen . De trend naar een theoretische studie van hoe de poëtische taal zelf werkt , in plaats van een onderzoek naar de motieven van de dichter, viel samen met de experimentele vers waarin een belang in taal lijkt te prevaleren boven het vertellen van een verhaal of het overbrengen van emoties .