Tussen 1944 en 1953 , het begin van de Bergman films ( " Torment ", " Crisis " en "Summer Interlude " ) weerspiegelen de technieken en stijl van de Italiaanse neo -realistische filmmakers , zoals Roberto Rossellini en Michelangelo Antonioni . Terwijl er een brede , dynamische definitie voor dit genre van het filmmaken , is het meest gemakkelijk gekenmerkt door elementen als op locatie fotograferen ( in tegenstelling tot een set ) en het gebruik van echte mensen in plaats van professionele acteurs . Voor Bergman , ' herinnering ' was een belangrijk stijlmiddel van deze periode , waarin afbeeldingen van verledens personages hebben directe invloed op het filmverhaal .
Duitse expressionisme
Later in zijn carrière , Bergman aangenomen stilistische technieken die meer rechtstreeks expressieve van tumultueuze psyche zijn onderdanen ' waren . Hij toegeëigend elementen van de Duitse Expressionistische stijl om te communiceren , zoals Woody Allen zei, " erotische sadomasochistische ondertoon " met " poëtische zwart- wit fotografie. " Deze ' metafysische ' periode vanaf 1956 to1964 produceerde de films Bergman is het best bekend voor vandaag ( " Het Zevende Zegel " onder hen ) . Bergman geportretteerd existentiële angst door de beelden van de dorre landschappen en , in het geval van " Wilde Aardbeien , " een klok zonder handen . In een essay voor de " New York Times , " Stephen Holden stelt Bergman , meer dan een van zijn collega's , was het meest in contact met de " intellectuele stromingen van zijn tijd , " met name Sartre en Freud .
Cinematografie
Stephen Holden omschreef de blik van vele Bergman films als afkomstig " kille winter licht ... van een zon laag aan de horizon , " een gevoel van " tijd haasten door en van donkere schaduwen te verzamelen . " Deze techniek was thematisch in contact met de inhoud van zijn films ' , met name hun religieuze angst . Als Holden merkt op: " op zoek naar de Zon " in een Bergman film " komt neer op het zoeken naar God. " Bergman ook toegestaan zijn lens te dwalen , iets Woody Allen beschreven als een "origineel , hypnotische camera stijl " , dat een " dromerige " kwaliteit uitgeleend aan zijn verhalen .
Shot Samenstelling
metafysische periode durring Bergman , een stijl die de Ingmar Bergman Foundation kwam tot zijn definitie van techniek noemen begon vorm te krijgen : " . het compromisloze gebruik van de close- up " Dit schot frame is voorzien van een unieke onderwerp onder de loep domineert het hele scherm . De close- up wordt vaak gebruikt voor gezichten of voorwerpen van thematische belang personages . Woody Allen betoogde dit overwicht van gebruik nooit was gedaan in de bioscoop vóór . In een interview met " Time " magazine , Allen zei: "Hij had de camera op het gezicht in de buurt van een persoon te zetten en het daarbij laten , en er gewoon daar laten het en laat het . Het was het tegenovergestelde van wat je hebt geleerd om te doen in filmschool , maar het was enorm effectief en onderhoudend . "