Het gedicht gaat ook in op het idee van kunst als een manier om de herinnering vast te houden. De spreker zegt:"Wanneer ik van hieruit eindelijk weg zal zijn / Dan kan de wereld die ooit van mij hield, zien / Wat ik was, en mijn vijand zijn." Dit suggereert dat de spreker gelooft dat zijn kunst hem in staat zal stellen om na zijn dood op de een of andere manier te blijven voortbestaan. Hij is zich er ook van bewust dat de wereld zich tegen hem kan keren nadat hij weg is, maar gelooft dat zijn kunst ervoor zal zorgen dat hij herinnerd wordt.
Vooral de laatste regels van het gedicht zijn treffend. De spreker zegt:"Zo hebben alle dingen hun einde, zoals ze begonnen zijn, / Ons leven is maar een tijdspanne." Dit suggereert dat de spreker zich bewust is van de vluchtige aard van het leven en dat hij een manier probeert te vinden om in het reine te komen met zijn eigen sterfelijkheid. Het gedicht eindigt met de spreker die zegt:"O, toen waren de mannen zo kuis en wijs, / Dat noch rijkdom, noch roem, / noch liefde noch lust hen hier verleidde / totdat ze hun schaamte goedkeurden." Dit suggereert dat de spreker gelooft dat de enige manier om ware vrede te bereiken is door wereldse verlangens op te geven en een leven van kuisheid en wijsheid te leiden.
Donne's gedicht "His Picture" is een krachtige en ontroerende meditatie over thema's als sterfelijkheid en kunst. Het besef van de spreker van zijn eigen sterfelijkheid en zijn pogingen om iets van zichzelf te behouden door middel van zijn kunst zijn beide diep ontroerend, en het gedicht eindigt met een gevoel van berusting en acceptatie van de vluchtige aard van het leven.