Het basisprincipe achter clipping-algoritmen is het definiëren van een clipping-gebied en het identificeren van de delen van het object die daarbuiten vallen. Deze delen worden vervolgens weggegooid, waardoor alleen de zichtbare delen overblijven die moeten worden weergegeven. Het uitknipgebied kan een rechthoek, een veelhoek of een andere willekeurige vorm zijn, afhankelijk van de specifieke vereisten.
Er zijn verschillende soorten clipping-algoritmen, waarvan enkele veelgebruikte zijn:
1. Punt knippen :bepaalt of afzonderlijke punten zich binnen of buiten het uitsnijdgebied bevinden.
2. Lijn knippen :Berekent de snijpunten van een lijnsegment met de uitknipgrenzen en verwijdert de gedeelten buiten het gebied.
3. Polygoon knippen :Knipt polygonen af tegen de uitknipgrenzen door de polygoon in kleinere subpolygonen te verdelen totdat ze zich allemaal volledig binnen of buiten de regio bevinden.
4. Sutherland-Hodgman-algoritme :een veelgebruikt lijnuitknipalgoritme dat gevallen afhandelt waarin het lijnsegment de grenzen van het uitknipvenster overschrijdt.
5. Cohen-Sutherland-algoritme :Een ander populair algoritme voor het knippen van lijnen, vergelijkbaar met Sutherland-Hodgman, dat is gebaseerd op het concept van regiocodes om te bepalen welke delen van een lijn zichtbaar zijn.
6. Liang-Barsky-algoritme :een lijnuitknipalgoritme dat parametervergelijkingen gebruikt om snel de snijpunten met de uitknipgrenzen te berekenen.
Daarnaast zijn er gespecialiseerde algoritmen die zijn ontworpen voor het knippen van 3D-objecten, zoals het Cyrus-Beck-knipalgoritme en het Greiner-Hormann-algoritme.
Clipping-algoritmen zijn essentieel voor het weergeven van afbeeldingen in grafische computertoepassingen door de weergave van ongewenste of verborgen delen van objecten te voorkomen. Ze spelen een cruciale rol bij het verbeteren van het visueel realisme, het verminderen van de rekenoverhead door het elimineren van onnodige weergave en het garanderen van een efficiënt gebruik van grafische bronnen.