Deze individuen, die vaak 'hippies' werden genoemd, voelden zich aangetrokken tot het idee om op de openbare weg te leven en hun voertuigen te gebruiken om hen naar nieuwe en opwindende plaatsen te vervoeren.
Veel van de door hippies gebruikte busjes waren oude, gebruikte voertuigen die tot woonruimtes waren omgebouwd. Deze busjes waren vaak voorzien van muurschilderingen en andere versieringen die de individualiteit van de eigenaren uitdrukten. De voertuigen dienden ook als een manier voor hippies om hun bezittingen te vervoeren, waaronder muziekinstrumenten, kampeerspullen en andere benodigdheden voor hun nomadische levensstijl.
Een van de beroemdste voorbeelden van een hippiebusje is de 'Magic Bus', die werd bestuurd door Ken Kesey en de Merry Pranksters tijdens hun reis door het land in de jaren zestig. Deze bus werd een symbool van de hippiebeweging en zijn reizen werden gedocumenteerd in Tom Wolfe's boek 'The Electric Kool-Aid Acid Test'.
Hippiebusjes werden eind jaren zestig en begin jaren zeventig steeds populairder en werden vaak gezien als een symbool van vrijheid en non-conformiteit. Deze voertuigen werden gebruikt om de Verenigde Staten te verkennen, muziekfestivals zoals Woodstock bij te wonen en in contact te komen met de natuur.
Naast hun praktische gebruik als vervoermiddel en huisvesting hadden hippiebusjes ook een aanzienlijke culturele impact. Ze raakten geassocieerd met de tegencultuurbeweging van de jaren zestig en hielpen ideeën over vrede, liefde en de afwijzing van traditionele waarden te verspreiden.
Tegenwoordig worden hippiebusjes nog steeds beschouwd als iconen van de jaren zestig en zeventig, en ze blijven populair bij mensen die houden van nostalgische herinneringen. Ze symboliseren vaak een eenvoudiger tijd en zijn een symbool geworden van vrijheid en non-conformiteit.