Een van de belangrijkste kenmerken van assemblagebeeldhouwkunst is het gebruik van alledaagse voorwerpen en materialen. Deze benadering daagt traditionele opvattingen over kunst uit en breidt de definitie uit van wat een kunstobject is. Door gewone en vaak over het hoofd geziene voorwerpen naar een nieuw betekenisniveau te tillen, onderzoekt assemblagekunst de relatie tussen kunst, realiteit en het verstrijken van de tijd.
Assemblagesculptuur stelt kunstenaars in staat een breed scala aan thema's en concepten te verkennen. Ze kunnen gevonden voorwerpen gebruiken om abstracte composities te creëren die bepaalde emoties of sensaties oproepen. Anderen gebruiken ze om verhalen te vertellen, sociale commentaren te geven of ideeën te onderzoeken die verband houden met de consumentencultuur, milieukwesties of maatschappelijke structuren.
Bekende assemblagekunstenaars zijn Pablo Picasso, Georges Braque en Robert Rauschenberg. Picasso's "Guitar" (1912), vaak aangehaald als het eerste assemblagesculptuur, bevat stukjes karton en papier in de constructie. Rauschenbergs "Rebus" (1963) bevat daarentegen een reeks niet-gerelateerde objecten, waaronder een band, een quilt en het been van een mannequin.
Assemblagekunst is een dynamische en veelzijdige vorm van beeldhouwkunst die de grenzen van artistieke expressie blijft verleggen. Door gevonden voorwerpen en onconventionele materialen te gebruiken, nodigen assemblagekunstenaars kijkers uit om de aard van kunst te heroverwegen, de traditionele esthetiek uit te dagen en op nieuwe en tot nadenken stemmende manieren met hun omgeving om te gaan.