Hier volgt een korte uitleg van het gedicht:
1. Het leven is een fase: Het gedicht begint met het voorbereiden van de vergelijking. Jaques zegt:"De hele wereld is een podium, en alle mannen en vrouwen zijn slechts spelers." Deze regel vestigt de metafoor dat het leven een theatervoorstelling is, waarbij elke persoon een rol speelt.
2. Zeven stadia van de mens: Jaques beschrijft vervolgens de zeven fasen van iemands leven, van de kindertijd tot de ouderdom, en vergelijkt deze met verschillende handelingen in een toneelstuk. Deze fasen omvatten:
* Baby: Huilend en hulpeloos als een pasgeboren baby.
* Schooljongen: Met tegenzin naar school gaan, een schooltas in de hand en een stralend ochtendgezicht.
* Liefje: Zuchtend als een oven voor de geliefde.
* Soldaat: Vol vreemde eden, jaloers op eer, snel in de strijd en ruzie.
* Justitie: Waardig en gerespecteerd, met een mooie ronde buik.
* Pantalone: Oud, verdord, jaloers en achterdochtig, met een bril op de neus en een jeugdige slang, een groot los codpiece.
* Tweede kinderachtigheid: Terugkerend naar de hulpeloze staat van de kindertijd, met een gebrek aan tanden, zicht en smaak, en zonder alles.
3. Reflectie over rollen en prestaties: Jaques reflecteert op de verschillende rollen die mensen in het leven spelen, van koningen tot bedelaars. Hij benadrukt het idee dat ieder mens zijn eigen rol te spelen heeft en die goed moet vervullen om het grote geheel van het levensspel te vervullen.
4. Einde van het spel: De toespraak eindigt met een krachtig besef. Jaques zegt:"De laatste scène van allemaal, die een einde maakt aan deze vreemde, bewogen geschiedenis, is een tweede kinderachtigheid en louter vergetelheid, zonder tanden, zonder ogen, zonder smaak, zonder alles." Deze lijn belicht de laatste fase van het leven, waarin alle rollen en uitvoeringen tot een einde komen, waardoor alleen de vergetelheid en het verlies van alle vermogens achterblijven.
In wezen biedt het gedicht 'All the World's a Stage' een filosofisch perspectief op de aard van het leven en de rol die we daarin spelen. Het moedigt ons aan om onze rollen te omarmen, ze met gratie en authenticiteit uit te voeren, en uiteindelijk het onvermijdelijke einde van de grootse theatervoorstelling van het leven te accepteren.