De spreker is een vrouw en zij is zich ervan bewust dat ze door de beren in de gaten wordt gehouden. Hierdoor voelt ze zich ongemakkelijk en begint ze na te denken over de relatie tussen mens en dier. Ze realiseert zich dat mensen de neiging hebben om dieren te objectiveren en ze alleen te zien als objecten van nieuwsgierigheid of angst. Dit in tegenstelling tot de beren, die zich meer bewust lijken te zijn van de spreker en haar aanwezigheid.
De beren vertegenwoordigen een krachtbron voor de spreker. Ze voelt zich tot hen aangetrokken, ook al is ze bang voor ze. Dit komt omdat de beren het wilde, ongetemde deel van de natuur vertegenwoordigen dat de mens heeft verloren. De spreker is zich er ook van bewust dat de beren kwetsbaar zijn en dat ze worden bedreigd door menselijke aantasting. Hierdoor voelt ze zich verantwoordelijk voor de beren en is ze vastbesloten ze te beschermen.
De spreker is zich ook bewust van de spanning tussen mens en dier en de verschillende manieren waarop zij naar de natuurlijke wereld kijken. De spreker is een natuuronderzoeker en beschouwt de beren als onderdeel van de natuurlijke wereld, terwijl de andere bezoekers ze als buitenstaanders beschouwen. Ook kan de spreker zich met de beren identificeren door hun gedeelde ervaringen van gevangen zijn en bekeken worden, terwijl de andere bezoekers dit niet kunnen.
Het gedicht suggereert dat we door ons opnieuw te verbinden met het wilde, ongetemde deel van de natuur, vertegenwoordigd door de beren, kracht, veerkracht en genezing kunnen vinden. Het gedicht is een oproep aan ons om dieren te respecteren en te beschermen, en om onze verbondenheid met de natuurlijke wereld te erkennen.