In de schemering staat een verweerde schuur hoog,
Een schildwacht van de meedogenloze trawl van de tijd;
De muren omarmen een wereld die voor weinigen zichtbaar is,
Waar stof en stilte het stervende licht omhullen.
Een oude smederij en een aambeeld houden hun plaats in,
Waar vurige harten ooit een gesmolten genade smeedden;
De balg ligt ter ziele, hun moeizame adem,
Een angstaanjagende echo in dit rijk van de dood.
In roestige hoeken, overblijfselen uit het verleden,
Wacht eindelijk op vergeten dromen;
Een gebarsten en broze ploeg, het versleten mes van een zeis,
Denk aan oogsten waarvan er geen zijn gemaakt.
Door gescheurde ruiten stroomt het maanlicht,
Strelend gereedschap dat ooit van ellende fluisterde;
Een schaaf, een beitel en een zaag blootgelegd,
De sporen van handen die een zo eerlijke wereld hebben gevormd.
Hier blijven verhalen hangen met een stil pleidooi,
Van nederige ambachten en dromen, verlang je ernaar te zien;
Gefluister van een man wiens zwoegen en zweet,
Blies leven in het hout dat hij zou verwekken.
In stille eerbied betreed ik deze holle vloeren,
Onder de indruk van echo's van vergeten kusten;
En hoewel de schuur misschien afbrokkelt en vergaat,
De geest ervan blijft hangen en verdwijnt nooit.
Oh, verweerde schuur, jouw geheimen nog niet verteld,
Een embleem van een tijd die zwak en oud is geworden;
In jouw heilige ruimte vind ik een goddelijke genade,
Een brug naar werelden waar ambacht en dromen op één lijn liggen.