1. Ironie en contrast :Het gedicht plaatst de grandioze beweringen van Ozymandias ("Mijn naam is Ozymandias, Koning der Koningen;..." tegenover de desolate realiteit van zijn afgebrokkelde standbeeld en verlaten omgeving. Dit contrast benadrukt de ironie van zijn veronderstelde eeuwige glorie en benadrukt de nutteloosheid van zijn pogingen om onsterfelijkheid te bereiken door middel van materiële bezittingen.
2. Symboliek van het standbeeld :Het verbrijzelde beeld en de omringende woestijn dienen als krachtige symbolen. Het gebroken gezicht van het standbeeld vertegenwoordigt de feilbaarheid en vergankelijkheid van menselijke prestaties, terwijl de uitgestrektheid van de woestijn de nietigheid van zelfs de machtigste heersers in het licht van tijd en natuur onderstreept.
3. Erfenis in twijfel trekken :Het gedicht roept vragen op over de aard van de erfenis. In plaats van herinnerd te worden vanwege zijn daden of impact, houdt Ozymandias slechts een fragment van zijn standbeeld over, dat zelf is gereduceerd tot een toeristische attractie. Dit nodigt de lezer uit om na te denken over de werkelijke waarde van macht, verovering en het nastreven van glorie.
4. Sterfte en het verstrijken van de tijd :De regels 'Niets behalve overblijft:Rond het verval/ Van dat kolossale wrak, grenzeloos en kaal' benadrukken het meedogenloze verstrijken van de tijd en het uiteindelijke verval dat alle menselijke inspanningen te wachten staat. Ozymandias' pogingen om zichzelf te vereeuwigen door middel van grootse structuren bezwijken uiteindelijk voor de krachten van natuur en tijd, die de vergankelijkheid van het menselijk bestaan benadrukken.
5. Lezersreflectie :Het gedicht zet lezers aan om na te denken over de aard van macht en het menselijke verlangen naar erkenning en blijvende impact. Shelley daagt lezers uit om na te denken of het bouwen van monumenten en het zoeken naar eeuwige glorie een zinvolle bezigheid is, of dat het uiteindelijk tot desillusie en verval leidt.
In wezen bekijkt de lezer de prestaties van Ozymandia met een gevoel van scepsis, ironie en erkenning van de kwetsbaarheid van macht en menselijke ambities tegen de achtergrond van de eeuwigheid en de meedogenloze krachten van tijd en natuur.