Hier is een uitsplitsing van waarom:
* Domesticatie tot wildheid: De reis van Buck is van een verwenning leven als een huishond tot een wilde, felle wolf-dog. Hij werpt zijn door mensen opgelegde manieren en gedrag af en omarmt de instincten van zijn voorouders.
* Verlies van beschaving: Deze "vooruitgang" omvat het verliezen van het geleerde gedrag en sociale vaardigheden van een gedomesticeerde hond. Hij wordt minder gehoorzaam, minder zachtaardig en meer aangedreven door overleving en oeraandragen.
* Een biologisch perspectief: Londen gebruikt de evolutietheorie om de verandering van Buck uit te leggen. Hij is van mening dat onze gedomesticeerde dieren primaire instincten hebben onderdrukt, en wanneer die instincten opnieuw zijn ontwaakt, vertegenwoordigen ze een terugkeer naar een meer natuurlijke staat.
* verlies van individualiteit: Door meer 'wolf' te worden, verliest Buck aspecten van zijn individuele persoonlijkheid die zijn ontwikkeld tijdens zijn gedomesticeerde leven. Dit wordt weerspiegeld in zijn groeiende onverschilligheid voor menselijk gezelschap en zijn toenemende afhankelijkheid van zijn primaire instincten.
Het is belangrijk op te merken dat "retrogressie" in deze context niet noodzakelijk een negatieve term is. Londen veroordeelt de transformatie van Buck niet; Hij presenteert het eenvoudig als een natuurlijk en onvermijdelijk proces van terugkeer naar zijn voorouderlijke wortels. Het verhaal van Buck gaat uiteindelijk over de krachtige oproep van het wild en de primaire instincten die in ons allemaal liggen.