Constituties van Clarendon: Hendrik II vaardigde in 1164 een reeks wetten uit die bekend staan als de Constituties van Clarendon. Deze wetten probeerden de macht en privileges van de Kerk in Engeland te beperken, vooral met betrekking tot de benoeming van bisschoppen en de jurisdictie over geestelijken die beschuldigd werden van misdaden. Becket verzette zich als aartsbisschop van Canterbury tegen de grondwetten als een inbreuk op de autonomie van de Kerk.
Kerkelijke immuniteit: Hendrik II wilde zijn controle over de geestelijkheid doen gelden en hen onder de jurisdictie van de koninklijke hoven brengen. Becket daarentegen was van mening dat de geestelijkheid alleen onderworpen mocht zijn aan kerkelijke rechtbanken, en pleitte voor het recht van de Kerk om haar eigen zaken te regelen.
Benoeming van bisschoppen: Hendrik II wilde inspraak hebben bij de benoeming van bisschoppen en ervoor zorgen dat ze hem trouw waren en zijn beleid steunden. Becket stond erop dat de selectie van bisschoppen uitsluitend gebaseerd zou moeten zijn op religieuze verdiensten, zonder koninklijke inmenging.
Conflict over jurisdictie: Het conflict escaleerde toen een griffier genaamd Philip de Brois werd beschuldigd van een misdrijf en werd opgeëist door zowel de koninklijke hoven als de kerkelijke rechtbank. Becket weigerde de griffier over te dragen aan de koninklijke hoven, met het argument dat dit in strijd was met de jurisdictie van de Kerk.
Het meningsverschil tussen Hendrik II en Becket symboliseerde een bredere strijd tussen de monarchie en de Kerk over controle en autoriteit. Het conflict culmineerde in de moord op Thomas Becket in de kathedraal van Canterbury in 1170 door ridders die loyaal waren aan Hendrik II. De moord op Becket leidde tot aanzienlijke reacties en leidde er uiteindelijk toe dat Hendrik II concessies deed en de privileges en onafhankelijkheid van de Kerk opnieuw bevestigde.