Brooke's gedicht diende als een belangrijke bron voor het toneelstuk van Shakespeare. Het leverde de belangrijkste plotelementen, karakternamen en de algemene verhaallijn van Romeo en Julia op. Er zijn echter opmerkelijke verschillen tussen Brooke's versie en Shakespeare's latere bewerking.
Een van de belangrijkste verschillen is de toon en stijl van het verhaal. Brooke's gedicht hanteert een meer didactische en moraliserende benadering, met als doel een waarschuwend verhaal over te brengen over de gevaren van buitensporige hartstocht en de destructieve gevolgen van liefde. Het gedicht benadrukt het tragische lot van Romeo en Julia als gevolg van hun impulsieve beslissingen.
Het toneelstuk van Shakespeare wordt daarentegen gekenmerkt door zijn poëtische taal, dramatische structuur en levendige karakterisering. De aanpassing van Shakespeare brengt een grotere complexiteit voor de personages en onderzoekt hun emotionele diepgang, motivaties en interne conflicten. Het stuk introduceert ook meer genuanceerde thema's die verband houden met liefde, het lot, de samenleving en de wisselwerking tussen individuele verlangens en maatschappelijke verwachtingen.
Shakespeare neemt creatieve vrijheden door het gedicht van Brooke aan te passen en nieuwe personages, scènes en dialogen toe te voegen. Hij wijkt ook af van het oorspronkelijke einde door zowel Romeo als Julia zelfmoord te laten plegen in de slotakte. Deze veranderingen dragen bij aan het verhoogde gevoel van tragedie en emotionele impact in het toneelstuk van Shakespeare.
Terwijl Brooke's gedicht het basismateriaal leverde, transformeerde Shakespeare's genie het verhaal in een blijvende klassieker uit de westerse literatuur. Zijn bewerking wordt beschouwd als de definitieve versie van het Romeo en Julia-verhaal en overtreft de populariteit en invloed van de originele Oude Beschrijving.