Waar gebruikt Shakespeare Patheic Fallacy?

Zielige misvatting is een stijlfiguur waarin menselijke emoties of kenmerken worden toegeschreven aan levenloze objecten of de natuur. Een beroemd voorbeeld van een zielige misvatting in het werk van Shakespeare is het toneelstuk 'Macbeth'. Wanneer Duncan wordt vermoord, gebruikt Shakespeare een zielige denkfout om een ​​gevoel van wanorde en chaos te creëren:'De nacht is onhandelbaar geweest. Waar we lagen,

Onze schoorstenen werden omver geblazen, en, zoals ze zeggen,

Klaagzangen hoorden ik in de lucht, vreemde kreten van de dood,

En profeteren met verschrikkelijke accenten

Van verschrikkelijke verbranding en verwarde gebeurtenissen

Nieuw uitgekomen in de treurige tijd" (Act II, Scene III)

Andere voorbeelden van zielige denkfouten in de werken van Shakespeare zijn onder meer:

1. In "Romeo en Julia" wordt de nacht beschreven als "zwart en onheilspellend", als weerspiegeling van de tragische gebeurtenissen die zich gaan ontvouwen.

2. In "The Tempest" creëert Prospero's magie een storm die zijn innerlijke onrust en woede weerspiegelt.

3. In "King Lear" weerspiegelt de storm die tijdens het stuk woedt de chaos en onrust in het koninkrijk.

4. In "A Midsummer Night's Dream" wordt het bos beschreven als gevuld met magie en verwondering, wat de betoverde sfeer van het stuk weerspiegelt.

5. In "Hamlet" verschijnt de geest van Hamlets vader aan hem op een koude en sombere nacht, wat een gevoel van onheilspellend en mysterieus creëert.