Vers 1:
In het kleine stadje waar ik opgroeide, leefde ik in vrede en harmonie,
Tot die dag waarop alles veranderde, allemaal vanwege jaloezie.
Ze zeiden dat hij woorden van liefde fluisterde, maar niet wisten dat het een leugen was.
Ik voelde mijn wereld instorten, terwijl tranen mijn ogen vulden.
Koor:
Ze stal mijn man, nam wat van mij was,
Haar vuisten beukten op mij, emoties in tweeën gescheurd,
Nu zit er een litteken op mijn hart, een pijn die niet weg wil gaan,
Ik dacht dat ik mijn liefde had gevonden, maar het enige dat overblijft is diep van binnen verdriet.
Vers 2:
Ik dacht dat ik hem kon vergeven, maar het kwaad was al geschied.
Ze was er altijd, en ik was nu de enige.
Ik probeerde voor mezelf op te komen, maar haar woede kende geen grenzen.
Toen haar knokkels mijn huid raakten, voelde ik de pijn diep.
Brug:
Door de tranen en het pak slaag zwoer ik dat ik mijn kracht weer zou vinden,
Om haar niet te laten winnen, zou ik opstaan en de spanning van mijn geest genezen,
Ik had geen man nodig die niet trouw en oprecht kon zijn,
En laat haar hem hebben, want ik zou terugvorderen wat voor mij bedoeld is.
Koor:
Ze stal mijn man, nam wat van mij was,
Haar vuisten beukten op mij, emoties in tweeën gescheurd,
Nu zit er een litteken op mijn hart, een pijn die niet weg wil gaan,
Ik dacht dat ik mijn liefde had gevonden, maar het enige dat overblijft is diep van binnen verdriet.
Uittro:
Ik loop weg van het verleden en omarm de innerlijke kracht,
En terwijl de littekens beginnen te genezen, vind ik opnieuw liefde.