Er zijn drie hoofdtypen POV:
* Doelstelling POV: De camera legt de actie vast vanuit een extern perspectief, alsof het publiek een passieve toeschouwer is.
* Eerste persoon POV: De camera legt de actie vast vanuit het gezichtspunt van een specifiek personage, alsof het publiek door hun ogen kijkt.
* POV voor derde persoon: De camera legt de actie vast vanuit een afstandelijk, alwetend perspectief, alsof het publiek het verhaal van bovenaf bekijkt.
Elk type POV heeft zijn eigen voor- en nadelen. Objectieve POV kan worden gebruikt om een gevoel van realisme en objectiviteit te creëren, terwijl first-person POV kan worden gebruikt om een gevoel van intimiteit en directheid te creëren. POV van een derde persoon kan worden gebruikt om een breder beeld van het verhaal te geven en om informatie over de personages te onthullen waarvan ze zich misschien niet bewust zijn.
De keuze voor POV is een belangrijke creatieve beslissing die een aanzienlijke impact kan hebben op de toon, sfeer en algehele structuur van de film.
Hier zijn enkele voorbeelden van hoe POV in verschillende films wordt gebruikt:
* In de film "Citizen Kane" gebruikt Welles verschillende POV's om het verhaal te vertellen, waaronder first-person POV van Kane zelf, objectieve POV van de documentaireploeg en third-person POV van een alwetende verteller.
* In de film "The Blair Witch Project" is de hele film opgenomen vanuit de first-person POV van de drie hoofdpersonages, waardoor het publiek een gevoel van directheid en realisme krijgt.
* In de film "The Godfather" gebruikt Coppola objectieve POV om de actie van de film vast te leggen, maar hij gebruikt ook first-person POV om de gedachten en gevoelens van de hoofdpersoon, Michael Corleone, vast te leggen.
De keuze voor POV is een krachtig hulpmiddel dat filmmakers kunnen gebruiken om het perspectief van het publiek te bepalen en een verscheidenheid aan verschillende ervaringen te creëren.