Sprookjes hebben een lange geschiedenis die duizenden jaren teruggaat en hun oorsprong vindt in oude folklore, mythologie en mondelinge verteltradities uit verschillende culturen over de hele wereld. Ze werden aanvankelijk gedeeld en doorgegeven via mondelinge traditie, waarbij mensen van alle leeftijden genoten en zich betrokken voelden bij deze verhalen.
Aanvankelijk hadden sprookjes en volksverhalen symbolische, waarschuwende, religieuze en moralistische doeleinden. Ze brachten culturele overtuigingen, tradities en waarden over van de ene generatie op de volgende. Thema's als goed versus kwaad, moed, wijsheid en het belang van vriendelijkheid en rechtvaardigheid werden vaak onderzocht.
In de 17e en 18e eeuw verzamelden, transcribeerden en publiceerden literaire figuren als Charles Perrault, de gebroeders Grimm en Hans Christian Andersen sprookjes in een formaat dat geschikt was om te lezen. Deze vroege publicaties waren echter nog steeds niet in de eerste plaats op kinderen gericht.
Het was in de 19e eeuw dat de perceptie van sprookjes geleidelijk begon te verschuiven naar kinderliteratuur. Schrijvers en opvoeders begonnen sprookjes aan te passen om ze toegankelijker en aantrekkelijker te maken voor kinderen. Sommige originele versies zijn aangepast om macabere inhoud of inhoud voor volwassenen te verwijderen, terwijl nieuwe verhalen speciaal zijn gemaakt voor het plezier van kinderen.
Ondanks dat ze op maat waren gemaakt voor kinderen, behielden deze aangepaste sprookjes nog steeds hun universele thema's en symboliek, waardoor mensen van alle leeftijden er betekenis en plezier in konden blijven vinden.
Samenvattend:sprookjes evolueerden op natuurlijke wijze door mondelinge verhalen en cultureel erfgoed. In de loop van de tijd zijn ze overgegaan van een universele vorm van amusement naar een primaire vorm van kinderliteratuur, zonder hun oorspronkelijke veelzijdige essentie te verliezen.