Wat vindt Theseus van het geliefdenavontuur?

In William Shakespeares toneelstuk 'A Midsummer Night's Dream' doet Theseus de avonturen van de jonge geliefden (Hermia, Lysander, Demetrius en Helena) aanvankelijk af als louter verliefdheid en dwaasheid. Als hertog van Athene is Theseus pragmatisch en praktisch. Hij ziet het conflict tussen de geliefden als een triviale verstoring van de aanstaande huwelijksfestiviteiten tussen hemzelf en Hippolyta.

Aan het begin van het stuk, in bedrijf 1, scène 1, verwijst hij naar Demetrius 'verleden liefde voor Helena door te zeggen:'Deze antieke fabels, noch dit sprookjesspeelgoed ... ik zal geloven, zodra ze mij ervan overtuigen dat Demetrius dol is op je ogen. (Hermia)." Dit suggereert dat Theseus niet veel geloof hecht aan zulke fantasievolle romances en dat hij het moeilijk vindt om te geloven in Demetrius 'plotselinge verandering van hart ten opzichte van Helena.

De mening van Theseus verandert echter gedurende het stuk, vooral na de uitvoering van "Pyramus en Thisbe", die tijdens zijn huwelijksfeest als amusement wordt gepresenteerd. Het kijken naar het toneelstuk in een toneelstuk lijkt invloed te hebben op zijn gedachten over liefde en romantische verwikkelingen.

In het bijzonder merkt hij op in bedrijf 5, scène 1:"De beste in dit soort zijn slechts schaduwen; en de ergste zijn niet slechter als de verbeelding ze wijzigt". Hij erkent dat liefde niet altijd rationeel is en illusies kan creëren en het onmogelijke tastbaar kan laten lijken. Deze erkenning toont de bereidheid van Theseus om zijn kijk op de romantische bezigheden van de jeugd te heroverwegen.

Bovendien lijkt de onwankelbare toewijding van Demetrius aan Helena aan het einde van het stuk de mening van Theseus verder te verzachten. Het erkennen van het belang van het volgen van je hart, ongeacht externe omstandigheden. Theseus geeft Hermia en Lysander uiteindelijk zijn zegen in Act 4, Scène 1, waarin staat dat ik je zal volgen en je de hele weg zal leiden; Door distels en distels; door rotsen en stenen zal ik een brug zijn die overal naartoe zal gaan

Hoewel Theses de avonturen van de minnaar aanvankelijk als irrationeel afwijst, wordt hij over het algemeen reflectiever. Nadat Theseus getuige is geweest van hoe hun beproevingen en verwikkelingen uiteindelijk hebben geresulteerd in diepere emoties en ware toewijding, steunt Theseus hun beslissingen, ook al blijft er nog steeds een vleugje scepsis bestaan ​​over de ware aard van liefde en de irrationaliteit ervan.