Antigone erkent deze erfelijke schuld en weet dat ze niet aan het lot ervan kan ontsnappen. Ze betreurt de tragische omstandigheden van haar familie, maar voelt zich genoodzaakt haar broer Polyneices te eren door hem een behoorlijke begrafenis te geven, ook al is dit in strijd met het edict van Creon en heeft het aanzienlijke gevolgen. Volgens Antigone is het de moeite waard om een dergelijke straf op zich te nemen om de ongeschreven wetten van de goden hoog te houden en de rusteloze geest van Polyneices te kalmeren, waardoor de vrede na zijn vroegtijdige dood wordt gewaarborgd.