Strofen 1-6:
Het gedicht begint met een beschrijving van een bruisende stad, waar mensen onvermoeibaar verschillende doelen en ambities nastreven, maar vaak in een teleurstelling eindigen. Johnson introduceert het idee dat menselijke wensen vaak misleidend zijn, wat leidt tot ontevredenheid en lijden.
Strofen 7-10:
Johnson illustreert dit punt door verschillende voorbeelden van individuen te presenteren, elk met verschillende ambities. Deze omvatten een veroveraar (Karel XII van Zweden), een staatsman (kardinaal Wolsey), een filosoof (Cicero), een dichter (Dryden) en een schoonheidskoningin (Helena van Troje). Ondanks hun prestaties of externe kenmerken worden deze individuen uiteindelijk geconfronteerd met mislukking of teleurstelling.
Strofe 11-28:
De dichter gaat dieper in op de redenen voor menselijk falen. Hij beweert dat mensen gebrekkige wezens zijn, vatbaar voor trots en ijdelheid. Johnson identificeert verschillende ondeugden zoals afgunst, jaloezie en verlangen naar rijkdom en macht als bronnen van ongeluk.
Strofen 29-44:
Johnson suggereert dat een eenvoudig en deugdzaam leven de sleutel tot tevredenheid is. Hij bekritiseert het najagen van buitensporig plezier, rijkdom en roem, met het argument dat deze uiteindelijk tot desillusie en ellende leiden.
Strofen 45-60:
In het laatste deel van het gedicht biedt Johnson een stoïcijns perspectief. Hij moedigt individuen aan om de beperkingen van het menselijk bestaan te accepteren en troost te vinden in het nastreven van deugd en een nederig leven. Hij herinnert de lezers eraan dat de enige echte voldoening ligt in het leiden van een moreel en eervol bestaan.
Over het geheel genomen biedt "The Vanity of Human Wishes" een filosofische meditatie over de nutteloosheid van menselijke verlangens en ambities. Johnson benadrukt het belang van nederigheid, deugd en zelfbewustzijn als essentiële kwaliteiten voor het bereiken van echt geluk en tevredenheid in het leven.