1. Verdriet en verdriet: Antigone is diep getroffen door de dood van haar broer Polynices, die op grond van het edict van koning Creon geen behoorlijke begrafenis mag ondergaan. Haar gevoel van verlies en rouw voedt haar vastberadenheid om de wet te trotseren en haar broer een behoorlijke begrafenis te geven.
2. Uitdagendheid en rebellie: Antigone is bereid de bevelen van koning Creon te trotseren, ook al weet ze dat dit tot haar eigen dood kan leiden. Haar verzet komt voort uit haar sterke gevoel voor rechtvaardigheid en loyaliteit aan haar familie. Ze kan het niet verdragen dat het lichaam van haar broer onbegraven en zonder eer wordt achtergelaten, en ze gelooft dat haar daden het juiste zijn om te doen, zelfs als ze de wet overtreden.
3. Angst en angst: Ondanks haar verzet is Antigone zich ook bewust van de mogelijke gevolgen van haar daden. Ze vreest voor haar eigen leven en maakt zich zorgen over het lot van haar zus Ismene, die haar niet wil helpen. Ze begrijpt de risico's die dit met zich meebrengt, maar voelt zich genoodzaakt te handelen op basis van haar principes.
4. Eenzaamheid en isolatie: Antigone voelt zich geïsoleerd als ze alleen haar oppositie tegen Creon onder ogen ziet. Ismene, haar zus, besluit niet samen met haar het edict te trotseren, waardoor Antigone de last van haar beslissing alleen moet dragen. Dit isolement versterkt haar emotionele nood.
5. Liefde en loyaliteit: Antigone's liefde voor haar broer en haar gevoel van loyaliteit jegens haar familie bepalen haar daden. Ze is bereid haar eigen leven op te offeren om haar broer te eren en de waarden van haar familie hoog te houden, zelfs als dat betekent dat ze tegen het gezag van de staat ingaat.
6. Trots en koppigheid: Antigone vertoont een fel gevoel van trots en koppigheid in haar onwankelbare toewijding aan haar zaak. Ze weigert toe te geven aan de eisen van Creon, zelfs als duidelijk wordt dat haar daden tragische gevolgen zullen hebben.
7. Berouw en spijt: Terwijl het verhaal zich ontvouwt en de gevolgen van haar daden duidelijk worden, ervaart Antigone momenten van wroeging en spijt. Ze betreurt het lijden dat haar daden voor zichzelf, haar familie en de bevolking van Thebe hebben veroorzaakt.
Antigone's emoties zijn complex en evolueren gedurende het stuk, en weerspiegelen de interne strijd waarmee ze wordt geconfronteerd terwijl ze worstelt met haar morele verplichtingen, persoonlijke loyaliteit en de harde realiteit van haar situatie.