1. Afwezigheid van consonantie: Disharmonische muziek vermijdt of minimaliseert vaak het gebruik van traditionele medeklinkerintervallen, zoals perfecte intervallen (unisono, octaaf), reine kwinten en grote/kleine tertsen. In plaats daarvan wordt de nadruk gelegd op dissonante intervallen zoals kleine secundes, grote septiemen en tritonen, waardoor een gevoel van spanning en dissonantie in de muziek ontstaat.
2. Onconventionele akkoordstructuren: Disharmonische muziek maakt vaak gebruik van ongebruikelijke of onopgeloste akkoorden die afwijken van de typische functionele harmonie. Dit kan het gebruik van verlengde akkoorden, toegevoegde tonen, gewijzigde akkoorden of polychords inhouden, die een gevoel van instabiliteit en dubbelzinnigheid creëren.
3. Clusterakkoorden: Clusterakkoorden, waarbij meerdere noten worden gestapeld zonder rekening te houden met de traditionele regels voor stemvoering, zijn een veel voorkomend kenmerk in disharmonische muziek. Deze clusters creëren dichte, dissonante texturen die afwijken van conventionele harmonische structuren.
4. Atonale melodieën: Disharmonische muziek bevat vaak atonale melodische lijnen zonder een duidelijk tooncentrum of een hiërarchische organisatie van toonhoogtes. Deze melodieën maken vaak gebruik van intervallen die ongebruikelijk zijn in tonale muziek, zoals verhoogde seconden of verminderde tertsen, wat resulteert in een dissonante en onvoorspelbare melodische contour.
5. Verkenning van microtonen: Sommige disharmonische muziek begeeft zich op het gebied van microtonen, dit zijn toonhoogtes die tussen de traditionele twaalf halve tonen van de chromatische toonladder vallen. Het gebruik van microtonen breidt het bereik van beschikbare dissonante intervallen verder uit, waardoor een uniek en onderscheidend geluid ontstaat.
6. Avant-gardetechnieken: Disharmonische muziek bevat vaak verschillende avant-gardetechnieken, zoals aleatorische elementen, onconventionele instrumentatie, uitgebreide instrumentale technieken of het gebruik van elektronische manipulaties. Deze technieken dragen bij aan het dissonante en experimentele karakter van de muziek.
Disharmonische muziek daagt conventionele noties van harmonie, tonaliteit en melodische structuur uit, waarbij dissonantie en experimenten worden omarmd om nieuwe sonische ervaringen te creëren. Componisten die disharmonische technieken gebruiken zijn onder meer Igor Stravinsky, Arnold Schönberg, John Cage, György Ligeti en vele hedendaagse componisten die nieuwe grenzen van muzikale expressie verkennen.