De volgende ochtend werd Stevie vroeg wakker en ging naar de keuken om ontbijt te maken. Ze was verrast toen ze zag dat Pete er al was, aan tafel zat en de krant las.
‘Goedemorgen, Piet,’ zei ze. 'Ik had niet verwacht dat ik je zo vroeg zou zien opstaan.'
‘Ik kon niet slapen,’ zei hij. 'Ik heb nagedacht over alles wat er gisteravond is gebeurd.'
‘Ik ook,’ zei Stevie. 'Ik kan niet geloven dat we een echte geest hebben gezien.'
‘Ik weet het,’ zei Piet. "Het was ongelooflijk."
Ze vielen allebei stil, verzonken in hun gedachten.
Na een tijdje zei Stevie:'Ik denk dat we dit waarschijnlijk aan iemand moeten vertellen.'
"Aan wie zouden we het vertellen?" vroeg Piet. 'Onze ouders? Ze zouden ons niet geloven.'
'Misschien kunnen we het de politie vertellen,' zei Stevie.
'Maar wat zouden we ze vertellen?' vroeg Piet. 'Ze zouden denken dat we gek zijn.'
‘Ik weet het niet,’ zei Stevie. 'Maar ik denk dat we het aan iemand moeten vertellen.'
Piet knikte. 'Ik denk dat je gelijk hebt,' zei hij. "We zullen het de politie vertellen."
Ze aten het ontbijt op en gingen vervolgens naar het politiebureau. Ze vertelden de dienstdoende officier wat er de avond ervoor was gebeurd. De agent luisterde naar hun verhaal zonder iets te zeggen.
Toen ze klaar waren, zei de agent:'Ik zal jullie allebei moeten binnenbrengen voor ondervraging.'
Stevie en Pete waren geschokt. "Maar waarom?" vroeg Stevie.
‘Omdat dit een zeer ernstige zaak is’, zei de officier. 'Ik moet er zeker van zijn dat je dit niet verzint.'
Stevie en Pete werden naar aparte verhoorkamers gebracht. Stevie werd meer dan een uur ondervraagd. De agent vroeg haar tot in detail naar alles wat er de avond ervoor was gebeurd. Stevie beantwoordde alle vragen van de officier eerlijk.
Toen het verhoor voorbij was, zei de agent:'Bedankt voor uw medewerking. Ik ga u nu laten gaan.'
Stevie was opgelucht. Ze was blij dat ze de politie had kunnen vertellen wat er was gebeurd.
Ze verliet het politiebureau en ging naar huis. Ze zag Pete op haar wachten op de veranda.
"Wat is er gebeurd?" vroeg hij.
'Ze lieten me gaan,' zei Stevie. "Ze gaan onderzoeken wat er is gebeurd."
‘Ik ben blij,’ zei Piet. "Ik was bezorgd om je."
‘Het gaat goed,’ zei Stevie. "Ik wil dit allemaal gewoon vergeten."
‘Ik ook,’ zei Piet.
Ze gingen naar binnen en keken de rest van de dag tv. Ze probeerden niet na te denken over wat er de avond ervoor was gebeurd.
Maar het was moeilijk om te vergeten. Elke keer dat ze hun ogen sloten, konden ze het gezicht van de geest zien. Ze konden haar geschreeuw horen.
Ze wisten dat ze nooit zouden vergeten wat er die nacht was gebeurd.