1. Luchtstroom :Wanneer een fluitist lucht in de fluit blaast, ontstaat er een luchtstroom die via het embouchuregat het instrument binnenkomt. Deze luchtstroom is doorgaans gericht tegen de rand van het embouchuregat.
2. Bernoulli-effect :Wanneer de luchtstroom de rand van het embouchuregat raakt, ontstaat er een gebied met lage druk. Dit komt door het Bernoulli-effect, dat stelt dat naarmate de snelheid van een vloeistof (in dit geval lucht) toeneemt, de druk ervan afneemt.
3. Oscillerende luchtkolom :Het lagedrukgebied gecreëerd door het Bernoulli-effect zorgt ervoor dat lucht in de fluit door het embouchuregat naar buiten wordt gezogen. Dit veroorzaakt een verstoring of trilling in de luchtkolom in de fluit.
4. Staande golven :De luchtkolom in de fluit fungeert als resonator. Terwijl de lucht trilt, creëert deze staande golven, dit zijn stationaire golven die in de ruimte gefixeerd blijven. Elke staande golf heeft een specifieke frequentie en golflengte, die de toonhoogte van de geproduceerde noot bepaalt.
5. Resonantie :De vorm en het ontwerp van de fluit, inclusief de lengte en de plaatsing van toongaten, zijn ontworpen om te resoneren met specifieke frequenties. Wanneer de fluitist lucht in de fluit blaast en een staande golf creëert die overeenkomt met een van de resonantiefrequenties van de fluit, wordt het geluid versterkt en geprojecteerd.
6. Vingerpositionering :Door met hun vingers verschillende toongaten op de fluit te openen en te sluiten, kunnen fluitisten de lengte van de trillende luchtkolom veranderen en zo de toonhoogte van de geproduceerde noten regelen.
Samenvattend worden trillingen op de fluit geproduceerd wanneer een luchtstroom over het embouchuregat wordt gericht, waardoor een lagedrukgebied ontstaat en de luchtkolom in de fluit gaat trillen. De staande golven die in de fluit worden gegenereerd, resoneren op specifieke frequenties, waardoor het geluid wordt versterkt en geprojecteerd.