Wanneer een mondharmonica in de standaardstemming wordt gespeeld, produceert deze een specifieke reeks noten die overeenkomen met de toonsoort van de mondharmonica. Een mondharmonica die in de toonsoort C is gestemd, produceert bijvoorbeeld de noten C, D, E, F, G, A en B.
Bij het kruisharpspel wordt de mondharmonica in een andere toonsoort gespeeld door de manier waarop deze wordt vastgehouden te veranderen en door specifieke toonbuigtechnieken te gebruiken. Dit resulteert in een andere set noten die wordt geproduceerd. Een mondharmonica die in de toonsoort C is gestemd, kan bijvoorbeeld in kruisharp in de toonsoort G worden gespeeld door hem anders vast te houden en bepaalde noten te buigen.
Cross-harpspel voegt een element van expressiviteit en soulfulness toe aan het mondharmonicaspel. Het stelt muzikanten in staat onderscheidende melodieën, improvisaties en solo's te creëren door te profiteren van de unieke klankkwaliteiten die worden geproduceerd door in een andere toonsoort te spelen.
De kruisharptechniek wordt vaak gebruikt in de bluesmuziek, waar deze vaak wordt geassocieerd met het soulvolle en emotionele geluid van bluesmondharmonicaspelers. Het kan echter ook in andere genres worden gebruikt, zoals rock, jazz, folk en zelfs klassieke muziek.
Over het geheel genomen is crossharp een techniek die de tonale mogelijkheden van de mondharmonica verrijkt, waardoor muzikanten verschillende toonsoorten kunnen verkennen, unieke muzikale expressies kunnen creëren en diepte en karakter aan hun uitvoeringen kunnen toevoegen.