De originele "boatman stomp" is een term uit New Orleans voor een van de belangrijkste patronen die in de traditionele New Orleans-jazz wordt gebruikt. Het ontleent zijn naam aan het feit dat op een stoomboot op de Mississippi de ritmische voortstuwing van stoomboten werd verzorgd door matrozen die met hun voeten heen en weer stampten op een plank terwijl ze werkliederen zongen. Dit patroon werd later aangepast voor gebruik in jazzdrummen in New Orleans, met name in de drumstijlen die geassocieerd werden met de vroege jazzpioniers George "Pops" Foster en Louis Cottrell, Sr.
De bootsman-stomp wordt uitgevoerd door de bassist of tubaspeler die kwartnoten speelt. De drummer speelt een patroon van achtste noten op het hoge bekken, met een basdrumaccent op de tellen één en drie. Op de zestiende noten wisselt de drummer tussen de snare en de tom-tom. Het basisbootman-stomppatroon wordt gebruikt in verschillende populaire jazzstandaarden, waaronder "When the Saints Go Marching In" en "South Rampart Street Parade".
Een populaire variant van de bootsman-stomp, de bootman-stomp met gebroken tijd , houdt in dat het vaste patroon van achtste noten op de hoge hoed wordt vervangen door een patroon dat elke derde noot accentueert, waardoor een gesyncopeerd ritme ontstaat dat vaak gepaard gaat met stoptime-spel in de New Orleans-jazz. Het meest gebruikte patroon met gebroken tijd staat bekend als het "tweede lijn" -patroon, dat op de backbeat op de eerste en derde tel wordt gespeeld.
De boatman-stomp is een klassiek jazzritme uit New Orleans dat helpt een gevoel van opwinding en energie in de muziek te creëren. Het is een belangrijk onderdeel van het jazzerfgoed van de stad en wordt nog steeds gebruikt door jazzmuzikanten over de hele wereld.