1. Vibrato :Dit is een techniek waarbij de uitvoerder de toonhoogte iets boven en onder de nominale toonhoogte varieert, waardoor een pulserend of glinsterend effect in het geluid ontstaat.
2. Articulatie :Dit verwijst naar de manier waarop de uitvoerder noten start en stopt. Verschillende articulatietechnieken kunnen een verscheidenheid aan effecten creëren, zoals tonguing (de tong gebruiken om noten te articuleren), staccato (korte, losse noten) en legato (vloeiende, verbonden noten).
3. Dynamiek :Dit verwijst naar het volume of de luidheid van het geluid. Een uitvoerder kan de dynamiek variëren om contrast te creëren en de muzikale frase vorm te geven.
4. Embouchure :Dit verwijst naar de manier waarop de artiest zijn lippen en gezichtsspieren positioneert om geluid op de fluit te produceren. Subtiele aanpassingen aan de embouchure kunnen de toon en het timbre van de fluit veranderen.
5. Ademhalen :De manier waarop een artiest ademt, kan ook de klank van de fluit beïnvloeden. Diepe en gecontroleerde ademhaling kan helpen een consistent en resonerend geluid te produceren.
6. Ornament :Dit verwijst naar het toevoegen van decoratieve noten of versieringen aan de melodie. Ornamenten kunnen interesse en variatie aan het geluid van de fluit toevoegen.
7. Uitgebreide technieken :Deze omvatten onconventionele of experimentele speeltechnieken die de traditionele mogelijkheden van de fluit uitbreiden, zoals flutter-tonging, multiphonics en glissandi.
Door deze expressieve technieken te combineren, kan een fluitartiest een breed scala aan muzikale effecten en kleuren creëren, waardoor zijn muzikale uitvoeringen worden verrijkt.