Toets- en toonstructuur:
- Het stuk is in de toonsoort A majeur, wat een warme, contemplatieve sfeer uitstraalt.
- Het begint met een eenvoudige en korte introductie in de tonische toonsoort A majeur, waarmee de algehele tonaliteit van het stuk wordt vastgesteld.
- Het grootste deel van het stuk ontvouwt zich echter in de relatieve mineur toonsoort, Fis mineur, waardoor het een vleugje melancholie krijgt.
- Het intermezzo moduleert tegen het einde kort terug naar A majeur, wat een gevoel van resolutie en afsluiting geeft.
Tempo en dynamiek:
- Het tempo is gemarkeerd met 'Andante', wat een gematigd, langzaam tempo aangeeft.
- Het algehele dynamische niveau is zacht, met het veelvuldig gebruik van "piano"-markeringen door het hele stuk.
- Er zijn subtiele dynamische nuances die lagen van expressiviteit toevoegen. Er is bijvoorbeeld een licht crescendo dat naar de climax leidt voordat het terugkeert naar een zacht einde.
Melodie:
- De melodie wordt gekenmerkt door een eenvoudig, maar aangrijpend motief dat aanvankelijk in de rechterhand wordt gepresenteerd.
- De melodielijnen zijn vloeiend, bijna 歌achtig, en brengen een gevoel van verlangen en rust over.
- Gedurende het hele stuk gebruikt Brahms repetitieve patronen met kleine variaties, waardoor een hypnotiserende en meditatieve sfeer ontstaat.
Harmonie en contrapunt:
- De harmonie in het Intermezzo is rijk en weelderig, gebouwd op een fundament van traditionele klassieke harmonie.
- Er wordt veelvuldig gebruik gemaakt van zwevende akkoorden en akkoordprogressies die de algehele emotionele kwaliteit van het stuk versterken.
- Brahms gebruikt ook contrapunt in het middengedeelte, door contrapuntische lijnen toe te voegen die in en uit de hoofdmelodie weven.
Textuur en versieringen:
- De textuur van het stuk is typisch dun, met een prominente melodie die vaak in het middenregister van de piano wordt gespeeld.
- Sierversieringen zijn schaars in dit stuk, wat de eenvoud en elegantie van het hoofdthema benadrukt.
Over het geheel genomen is het Intermezzo in A majeur, Op. 118, nr. 2, weerspiegelt het genie van Brahms in het creëren van tedere en diepgaande muzikale momenten door middel van ogenschijnlijk eenvoudige composities. Het is een stuk dat luisteraars uitnodigt om troost en emotionele weerklank te vinden in zijn serene en introspectieve karakter.