Bij een langer instrument moeten geluidsgolven een grotere afstand afleggen voordat ze worden gereflecteerd. Dit betekent dat de frequentie van de geluidsgolven lager is, waardoor een lagere toon ontstaat. Omgekeerd moeten geluidsgolven in een korter instrument een kortere afstand afleggen voordat ze worden gereflecteerd. Dit betekent dat de frequentie van de geluidsgolven hoger is, waardoor een hogere toon ontstaat.
Dit principe is terug te vinden in een verscheidenheid aan instrumenten. De langste snaren op een gitaar of bas produceren bijvoorbeeld de laagste noten, terwijl de kortste snaren de hoogste noten produceren. Dit komt overeen met de relatie tussen instrumentlengte en toonhoogte.
Het verschil in toonhoogte tussen lange en korte instrumenten is ook duidelijk zichtbaar bij blaasinstrumenten. Bij een langer blaasinstrument, zoals een trombone of tuba, legt de luchtkolom een grotere afstand af voordat deze het instrument verlaat. Dit betekent dat de frequentie van de geluidsgolven lager is, waardoor een lagere toon ontstaat. Bij een korter blaasinstrument, zoals een fluit of klarinet, legt de luchtkolom daarentegen een kortere afstand af voordat deze het instrument verlaat. Dit betekent dat de frequentie van de geluidsgolven hoger is, waardoor een hogere toon ontstaat.
Door de relatie tussen de lengte van het instrument en de toonhoogte van het geluid te begrijpen, kunnen muzikanten de toonhoogte van het geluid dat ze produceren beheersen. Hierdoor kunnen ze muziek spelen met een breed scala aan toonhoogtes, van hoog tot laag.