1. Luchtstroom: De speler blaast lucht over het embouchuregat, de opening aan de bovenkant van de fluit. De luchtstroom creëert turbulentie en trillingen in de fluit.
2. Resonantie: De turbulente luchtstroom brengt de luchtkolom in de fluit in trilling, waardoor deze gaat resoneren. De lengte van de luchtkolom bepaalt de toonhoogte van de geproduceerde noot. Door de lengte van de luchtkolom te variëren, kan de speler verschillende tonen produceren.
3. Vingeren: De fluit heeft een reeks gaten over de lengte die de speler met zijn vingers bedekt of blootlegt. Elke combinatie van open en gesloten gaten verandert de lengte van de luchtkolom, wat op zijn beurt de toonhoogte van de geproduceerde noot verandert.
4. Frequentie en geluidsgolven: De trillende luchtkolom in de fluit creëert drukvariaties, die zich als geluidsgolven door de lucht voortplanten. Deze geluidsgolven bestaan uit afwisselende gebieden van compressie en verdunning die zich van de fluit verwijderen, onze oren bereiken en als geluid worden waargenomen.
De specifieke toonhoogte van elke noot wordt bepaald door de lengte van de luchtkolom en de gebruikte vingerzetting. De adembeheersing en embouchure van de speler (de manier waarop hij zijn mond vormt en in de fluit blaast) heeft ook invloed op de kwaliteit en toon van het geproduceerde geluid.
Samenvattend genereert een fluit trillingen en geluidsgolven door gerichte luchtstroom, akoestische resonantie in de luchtkolom en gecontroleerde manipulatie van de lengte van de luchtkolom door middel van vingerzetting te combineren. Deze factoren werken samen om het mooie en onderscheidende geluid van de fluit te produceren.