Vers 1:
"Gij banken en braes Bonnie Doon,
Hoe kunt u fris en mooi bloeien?
Hoe kunnen jullie zingen, jullie kleine vogels,
En ik ben moe van de zorg!"
De dichter spreekt de oevers en hellingen (braes) van de rivier de Doon toe en verwondert zich ondanks zijn eigen verdriet over hun voortdurende schoonheid. Hij personifieert de natuurlijke elementen en vraagt zich af hoe deze kunnen gedijen terwijl hij wordt belast door zorgen en zorgen.
Vers 2:
"Je zult mijn hart breken, jij kwetterende vogel,
Dat moedwillig zingt u;
Gij let op mij o' overleden vreugden,
Vertrokken om nooit meer terug te keren."
Het hart van de dichter breekt als hij het zorgeloze gezang van een vogel hoort. Het herinnert hem aan vroegere vreugden en gelukkige momenten die verdwenen zijn en nooit meer terug zullen komen.
Vers 3:
"Nadat ik langs Bonnie Doon zwierf,
Om het rozen- en houtbinetouw te zien;
En Ilka Bird zong zijn liefde,
En ik heb de mijne gezien."
De dichter vertelt over zijn ervaringen uit het verleden terwijl hij langs de oevers van de rivier de Doon liep. Hij genoot van de aanblik van bloeiende rozen en kamperfoelie’s die met elkaar verweven waren, en elke vogel zong over zijn liefde, net zoals hij over de zijne deed.
Vers 4:
"Met een licht hart heb ik een roos gepuft,
Fu 'zoet op zijn doornige boom;
En mijn fause luver staw mijn roos,
Maar ach, hij liet de doorn bij mij achter."
Hij herinnert zich met veel plezier dat hij met een vrolijk hart een zoete roos plukte uit een doornige struik. Zijn trouweloze minnaar stal echter zijn roos en liet hem alleen de doorn van pijn en verdriet achter.
Koor:
"O jullie banken en braes Bonnie Doon,
Hoe kunt u fris en mooi bloeien?
Hoe kunnen jullie zingen, jullie kleine vogels,
En ik ben moe van de zorg!"
De dichter keert terug naar de openingsvraag en benadrukt hoe de schoonheid en vreugde van de natuur contrasteren met zijn eigen verdriet.
Over het geheel genomen vermengen de teksten van "Ye Banks and Braes Bonnie Doon" de persoonlijke emoties van liefde en verlies met de beelden en sfeer van het Schotse platteland, waardoor een aangrijpende reflectie ontstaat over de vluchtige aard van geluk en de contrasterende veerkracht van de natuur.