In de gloed van de schemering ontvouwen herinneringen zich,
Als het gefluister van een verhaal dat nog niet verteld is.
Terwijl de duisternis valt, ontstaat er een gevoel van verwondering,
In dit schemeruur vinden dromen hun sporen.
(Koor)
Schemering, o schemering, een moment van genade,
Waar verleden en toekomst elkaar omarmen.
In deze heilige ruimte vliegt de geest,
Geleid door het zachte licht van de sterren.
(Vers 2)
Het luchtdoek geschilderd in gouden tinten,
Terwijl de zon afscheid neemt, wordt zijn verhaal verteld.
Vuurvliegjes dansen, een fonkelende kroonluchter,
Verlichtende paden die naar ergens dichtbij leiden.
(Brug)
Twilight's omhelzing, een heiligdom van vrede,
Waar zorgen vervagen en vermoeide harten verlossing vinden.
Temidden van de stilte weerklinkt een symfonie,
Het slaapliedje van de natuur dat zachtjes omringt.
(Vers 3)
Gefluister van liefde gedragen door de wind,
Terwijl geliefden onder ineengestrengelde bomen wandelen.
Twilight weeft zijn magie en spreekt een spreuk uit,
Een tijd om dierbaar te zijn, waar je zo goed van kunt genieten.
(Koor)
Schemering, o schemering, een moment van genade,
Waar verleden en toekomst elkaar omarmen.
In deze heilige ruimte vliegt de geest,
Geleid door het zachte licht van de sterren.
(Outro)
Terwijl de schemering vervaagt en de nacht nadert,
Dankbaar pauzeren we, terwijl we de angst van ons afwerpen.
Want in de stilte van de schemering vinden we onze weg,
Naar een rijk van dromen, waar wonderen wachten.