In de tijd van Bach waren orkesten doorgaans klein, bestaande uit ongeveer 20-30 muzikanten. Deze ensembles werden vaak samengesteld voor specifieke gelegenheden, zoals uitvoeringen van opera's of kerkmuziek, en de instrumentatie kon variëren afhankelijk van de locatie en de beschikbare middelen.
De kern van het orkest bestond doorgaans uit snaarinstrumenten, waaronder violen, altviolen, cello's en contrabassen (contrabassen). Vaak werden houtblazers en koperblazers toegevoegd om voor kleur en variatie te zorgen. Gemeenschappelijke houtblazers omvatten fluiten, hobo's en fagotten, terwijl koperblazers trompetten, hoorns en trombones omvatten.
In de tijd van Bach waren orkestinstrumenten nog niet gestandaardiseerd zoals nu. Er waren bijvoorbeeld veel verschillende soorten fluiten en hobo’s, elk met zijn eigen unieke stemming en kenmerken. Dit betekende dat muzikanten veelzijdig en aanpasbaar moesten zijn, en dat ze hun spel moesten aanpassen afhankelijk van de instrumenten die ze kregen.
Ondanks de beperkingen van die tijd was Bach een meester in het orkestcomponeren. Zijn werken voor orkest worden gekenmerkt door hun rijke texturen, vakkundig contrapunt en expressief gebruik van instrumentatie. Enkele van zijn beroemdste orkestwerken zijn de Brandenburgse concerten, de orkestsuites en de sinfonia's uit zijn cantates.
De muziek van Bach had een diepgaande invloed op latere componisten, en zijn innovaties op het gebied van orkestschrijven hielpen de ontwikkeling van het moderne orkest vorm te geven.