"Mijn hart is verscheurd als ik over deze dingen nadenk,
En ik twijfel nog steeds,
Of er op de hele aarde een man is
Wiens hart niet op ijdelheid is gericht.
We komen naar deze wereld, naakt en bloot;
Wij wijken er op dezelfde manier van af;
Toch vergaren we grote rijkdom
En streef naar dingen die geen waarde hebben."
Deze lijnen weerspiegelen het centrale thema van de vergankelijkheid van het leven, en de dwaasheid van buitensporige gehechtheid aan wereldse bezittingen en bezigheden. De spreker vraagt zich af of iemand werkelijk de aantrekkingskracht van ijdelheid kan vermijden, en benadrukt dat we met niets ter wereld komen en met niets vertrekken, waardoor de accumulatie van rijkdom en oppervlakkige doelen uiteindelijk zinloos wordt. Deze passage vat de morele kernles samen die de auteur in The Tale probeert over te brengen.