De teksten geven Benjamins interne conflict weer terwijl hij worstelt met de morele implicaties van zijn daden en de emotionele tol die dit van hem eist. Het lied werd een iconische representatie van de seksuele verkenning en morele ambiguïteit die kenmerkend waren voor de tegencultuurbeweging van de jaren zestig.
De openingsregels van het lied zetten de toon voor het verhaal terwijl Benjamin zijn fascinatie voor mevrouw Robinson en haar aantrekkingskracht toegeeft:
‘Op u, mevrouw Robinson
Jezus houdt meer van je dan je zult weten'
Benjamin erkent het verboden karakter van de relatie en zijn eigen schuld- en verwarringsgevoelens. De verwijzingen naar ‘Jezus’ en ‘zonde’ suggereren de morele en religieuze ondertonen van de situatie en weerspiegelen de maatschappelijke verwachtingen van die tijd.
Naarmate het lied vordert, drukt Benjamin een gevoel van verlangen uit naar een diepere band met mevrouw Robinson, maar hij voelt zich ook gevangen en verstikt door hun affaire:
‘Ik voel de grond over mijn hoofd vallen
En terwijl mijn ogen zich aanpassen aan het licht
Ik bevind me alleen in de Bijbelgordel
En ik heb geen vrienden"
De teksten roepen een gevoel van isolatie en eenzaamheid op en benadrukken Benjamins interne worstelingen en de emotionele gevolgen van zijn daden.
Het refrein wordt een terugkerend refrein in het hele lied en benadrukt het centrale thema van Benjamins onbeantwoorde liefde en zijn verlangen naar vervulling:
‘Waar ben je gebleven, Joe DiMaggio
Een natie richt zijn eenzame ogen op jou
Woehoe, hoo"
Door te verwijzen naar Joe DiMaggio, een beroemde honkbalspeler die bekend stond om zijn mislukte huwelijken, trekt Benjamin een parallel met zijn eigen situatie en het verlangen naar echte verbinding te midden van maatschappelijke druk.
'Mrs. Robinson' legt niet alleen de complexiteit van een ongeoorloofde relatie vast, maar dient ook als commentaar op sociale conventies, morele dilemma's en de zoektocht naar ware liefde en acceptatie in een veranderende samenleving.