Geleidelijke openbaring: Poe onthult geleidelijk het toenemende bewustzijn van de verteller van het tikkende geluid. Aanvankelijk doet de verteller het af als een verzinsel, vervolgens als het geluid van ratten, om uiteindelijk te beseffen dat het inderdaad iemand is die op de deur klopt. Dit gevoel van onzekerheid versterkt de spanning.
Zintuiglijke details: Poe maakt gebruik van levendige zintuiglijke details om het begrip van de lezer te vergroten. Het herhaalde en aanhoudende tikken wordt beschreven met bijvoeglijke naamwoorden als ‘laag’, ‘saai’, ‘duidelijk’ en ‘eentonig’. De verteller benadrukt ook de onregelmatige intervallen tussen de stoten, waardoor de lezers nog meer van streek raken en een gevoel van onbehagen ontstaat.
Tempo en timing: Poe regelt vakkundig het tempo van het verhaal om de spanning te vergroten. Het tikken begint rustig en onregelmatig, maar neemt toe in intensiteit en frequentie naarmate het verhaal vordert. Deze geleidelijke escalatie weerspiegelt de toenemende spanning en bouwt op naar de climax van het verhaal.
Psychologische complexiteit: Poe duikt in de psychologische toestand van de verteller om de sfeer van spanning te versterken. Het tikkende geluid wordt een manifestatie van het schuldgevoel en de paranoia van de verteller, waardoor de grens tussen realiteit en hallucinatie vervaagt. Deze psychologische dimensie voegt nog een laag onzekerheid toe en houdt de lezer gespannen.
Symboliek en metafoor: Poe gebruikt symboliek en metafoor om het gevoel van mysterie rond het tikken te verdiepen. Het kloppen kan worden geïnterpreteerd als een symbool van het geweten van de verteller of de onvermijdelijke gevolgen van zijn daden, waardoor lagen van symbolische betekenis worden toegevoegd aan het toch al onheilspellende tikkende geluid.
Karakterontwikkeling: De onbetrouwbare en steeds grilliger aard van de verteller draagt bij aan de algehele spanning. De lezer wordt onzeker over de percepties van de verteller en de waarheidsgetrouwheid van zijn verhaal over de gebeurtenissen, waardoor de onzekerheid over de ware bron van het tikken toeneemt.
Door deze elementen te combineren, creëert Poe vakkundig een tastbaar gevoel van spanning en een beklijvende sfeer die de lezer tot het einde van het verhaal laat raden.