"Break, Break, Break" is een gedicht van Alfred, Lord Tennyson, gepubliceerd in 1842. Het is een korte tekst waarin het verlies van een geliefde en de vergankelijkheid van het leven wordt betreurd.
Het gedicht begint met de spreker die op de kust staat en kijkt naar de golven die tegen de rotsen breken. Het repetitieve geluid van de neerstortende golven creëert een gevoel van ritme en urgentie en weerspiegelt de emotionele toestand van de spreker. De spreker is vervuld van verdriet en verlangen naar de persoon die ze verloren hebben, en ze zien de golven als een metafoor voor hun eigen verdriet. Het gebruik van assonantie en alliteratie in de eerste strofe versterkt de muzikaliteit van het gedicht en draagt bij aan de emotionele impact ervan.
"Breek, breek, breek,
Op uw koude grijze stenen, o zee!"
De tweede strofe verlegt de focus naar de herinneringen van de spreker aan het verleden, toen hij bij de persoon was die hij verloren heeft. De spreker herinnert zich de gelukkige momenten die ze deelden en de schoonheid van de natuurlijke wereld die ze samen ervoeren. Deze herinneringen staan in contrast met het huidige moment, dat gevuld is met verdriet en verlies. Het gebruik van levendige beelden en zintuiglijke details door de spreker brengt het verleden tot leven, waardoor het verlies des te aangrijpender wordt.
‘Maar de tedere gratie van een dag die dood is
Zal nooit meer bij mij terugkomen."
In de derde en laatste strofe keert de spreker terug naar het huidige moment en reflecteert hij op de vergankelijkheid van het leven. Ze beseffen dat alles in het leven tijdelijk is en dat zelfs de mooiste en meest gekoesterde momenten uiteindelijk zullen vervagen. Dit besef brengt een gevoel van berusting en acceptatie met zich mee, omdat de spreker begrijpt dat hij zijn verdriet achter zich moet laten en troost moet vinden in de herinneringen aan het verleden.
"Want mannen kunnen komen en mannen kunnen gaan,
Maar ik ga voor altijd door."
"Break, Break, Break" is een krachtig en ontroerend gedicht dat de thema's verdriet, verlies en de vergankelijkheid van het leven onderzoekt. Door het gebruik van levendige beelden, assonantie en alliteratie creëert het gedicht een diepe emotionele impact en brengt het de complexe gevoelens van verdriet, verlangen en acceptatie van de spreker over. De tijdloze boodschap en universele thema's van het gedicht hebben het tot een klassieker van de Engelse literatuur gemaakt, die nog steeds weerklank vindt bij lezers over de hele wereld.