In het rijk waar elementen dansen,
Een symfonie van atomen neemt een standpunt in.
Moleculen walsen, in enorme patronen,
Vormen creëren die niet te overtreffen zijn.
Reactanten smelten samen, in fusiegroots,
Een alchemie die werkelijk ongepland is.
Chemicaliën lossen op, kleuren ontbranden,
In een wereld die aan het zicht onttrokken is.
Zure vers ets metalen ziel,
In vloeibaar proza rollen emoties.
Elektronen springen en stromen, net als noten,
In melodieën van de gloed van energie.
Banden verstrengelen zich, vallen uit elkaar,
In een constante dans van de kunst van transformatie.
Er ontstaan verbindingen met unieke eigenschappen,
In formules die de natuur spreekt.
Van vurige vonken tot zacht bruisen,
Het ritme van de chemie zet de geest in vuur en vlam.
Reageerbuisjes en bekers, wisselbekers,
Waar reacties hun verzen vreemd spelen.
Een periodiek systeem, een diepgaande taal,
Elementen zingen in een harmonieus geluid.
Elk symbool, een vers uit het grote boek van de natuur,
Verhalen die alle hoeken van de wereld leren.
Dus laten we deze scheikundehymne lezen,
En leer de waarheden die de strofen ervan bevatten.
Want in deze poëtische wetenschap vinden we:
Het wonder van het goddelijke ontwerp van de schepping.