Paul Laurence Dunbar
Ik draag een masker. Duizend maskers
Ik ga door op dit eindeloze spoor.
Toch niet één van deze
Onthult de persoon die ik ben.
Ik glimlach, ik lach, ik schreeuw van vreugde,
Maar onder dit alles ben ik een jongen,
Een jongen wiens dromen en hoop verborgen zijn
Binnen deze mantel die ik heb geschoven.
Ik draag een masker van kracht en macht,
Maar vanbinnen ben ik bang.
Ik draag een masker van liefde en genade,
Maar binnenin ligt mijn donkerste ruimte.
Een masker van vriendelijkheid toon ik,
Maar van binnen heeft de woede de overhand.
Een masker van vertrouwen dat ik draag,
Maar diep van binnen vult twijfel de lucht.
Ik draag elke dag een masker,
Maar wanneer zal ik mijn ware ik onthullen?
De ik die achter het masker ligt,
De ik die ik zo wanhopig vraag?
Ik ben bang voor de dag dat ik het uittrek,
Om de wereld mijn naakte ziel te laten zien.
Want ik ben bang voor hun wrede grap,
Bang om op de proef gesteld te worden.
Dus ik blijf mijn masker dragen,
En verstop je achter deze flinterdunne taak.
Maar op een dag droom ik dat ik zal opstaan,
Boven mijn angsten, en ontmoet mijn ogen.
En dan zal de wereld de ware ik zien,
De persoon die ik wil zijn.
Ik zal mijn gezicht niet langer verbergen,
Maar sta op en neem mijn plaats in.
Tot die tijd draag ik mijn masker en speel ik,
De rol die mij elke dag wordt gegeven.
Maar ergens, diep in mijn ziel,
De waarheid over mij blijft heel.