Nu zij die er niet meer zijn en er ook nooit meer zullen zijn,
In de vergeelde pagina's van een notitieboekje,
in oude letters vervaagd door tijd en stof,
Ik herontdek ze, die vrienden van mij.
Sommigen leven in verzen die jaren geleden zijn geschreven,
Anderen in verhalen die nooit het licht zagen,
Anderen op de achterkant van een foto
Op het programma voor een toneelstuk dat nu al lang vergeten is.
Ik zie hun gezichten, hoor hun stemmen lachen,
Denk aan de woorden die ze zeiden en de manier waarop ze eruit zagen,
En voel een steek alsof er een mes is doorboord
Mijn diepste hart, en toch is het pure vreugde
Om hen ter nagedachtenis nogmaals te ontmoeten,
Alsof ze niet weg waren, maar gewoon ver weg.
Nu zij die er niet meer zijn, nu zij die liegen
Op verre plaatsen onder verre hemel,
Kom weer tot leven, keer terug voor een kort moment,
En ik ben weer bij mijn oude vrienden.