- Het gedicht begint met de zin 'De geur ervan - van hyacinten', waarmee een direct en onopgesmukt verband wordt gelegd tussen de geur van het dier en de geur van hyacinten. Deze vergelijking is niet uitgebreid of zeer metaforisch; het suggereert eenvoudigweg een gelijkenis tussen de twee geuren.
- Het gedicht gaat verder met specifieke details over de vacht van het dier en zijn bewegingen. Williams kiest voor eenvoudige taal om de ‘natte vacht’ van het dier te beschrijven en zijn acties van ‘over zijn gezicht wrijven’ en ‘over het gazon rennen’.
- De spreker behoudt een gevoel van onthechting, maar ook een subtiel gevoel van verwondering over de aanwezigheid van het dier. De toon blijft consistent, gericht op de zintuiglijke ervaring en de handelingen van het dier, zonder zich te verdiepen in complexe emoties of diepe interpretaties.
- Williams besluit het gedicht met de simpele uitspraak:"Ik kan niet zeggen waar de geur vandaan komt." Deze erkenning van onzekerheid versterkt de basis van het gedicht op observatie in plaats van op intellectuele analyse of emotionele intensiteit.
Over het geheel genomen brengt "Smell" een toon over van ongehaaste waarneming, pretentieloos genieten van een zintuiglijke ervaring en respect voor de eenvoudige momenten van het leven.