Het gedicht begint met een beschrijving van een kudde wilde paarden die vrij rondlopen in de uitgestrekte pampa's, de open graslanden van Zuid-Amerika. Neruda gebruikt levendige beelden en zintuiglijke details om een gevoel van ontzag en verwondering te creëren bij het zien van deze prachtige dieren. Hij beschrijft hun ‘manenhalzen’ en ‘sterke flanken’ en de manier waarop ze ‘de aarde schudden’ terwijl ze over de vlakten galopperen.
De dichter gebruikt ook personificatie om de paarden mensachtige eigenschappen te geven. Hij beschrijft ze als ‘heren van de wind’ en ‘heren van de aarde’, wat suggereert dat ze een speciale band hebben met de natuurlijke elementen. Deze personificatie dient om de paarden te verheffen en hun belang en betekenis in de natuurlijke wereld te benadrukken.
Door het hele gedicht heen trekt Neruda parallellen tussen de paarden en de menselijke geest. Hij suggereert dat paarden vrijheid, passie en de ongetemde natuurkrachten vertegenwoordigen die in ons allemaal bestaan. Het gedicht wordt een meditatie over het menselijk verlangen naar vrijheid en het belang van het omarmen van onze wilde en ongetemde kant.
Neruda gebruikt de paarden ook als symbool van rebellie en verzet tegen onderdrukkende krachten. Hij beschrijft hoe de paarden ‘hun teugels breken’ en ‘de aarde verscheuren’, wat suggereert dat ze symbolen zijn van bevrijding en verzet. Deze interpretatie is vooral relevant in de context van Neruda's politieke activisme en zijn inzet voor sociale rechtvaardigheid.
"Horses" is een krachtig en ontroerend gedicht dat de schoonheid en kracht van de natuurlijke wereld en de ontembare geest van vrijheid en rebellie viert. Neruda's gebruik van levendige beelden, personificatie en symboliek creëert een rijk en gelaagd gedicht dat diep resoneert met de lezers en hen uitnodigt om na te denken over hun eigen verbinding met de natuurlijke wereld en hun eigen streven naar vrijheid en bevrijding.