"Mijn kleine jongen, we zijn nauwelijks de drempel overgestoken van deze grote, brede, wonderlijke wereld,
En hoewel we zoveel hebben gezien, zoveel onontdekte leugens, zoveel leugens ontvouwd.
Dus laten we verder gaan, met open hart en nieuwsgierige ogen,
Want het is aan ons om de wereld te verkennen, onder die uitgestrekte sterrenhemel."
In deze regels spreekt de spreker zijn 'kleine jongen' aan, vermoedelijk een jong kind, en reflecteert hij op hun gedeelde reis van verkenning en ontdekking in de wereld. De dichter gebruikt de beeldspraak van een ‘drempel’ om te benadrukken dat ze nog maar aan het begin van hun reis staan, terwijl een groot deel van de wereld nog onontdekt is en wacht om ontdekt te worden.
Het gebruik van de zinsnede "dus laten we verder gaan" brengt een gevoel van verwachting en opwinding over wat ons te wachten staat. De dichter moedigt zijn kind aan om deze geest van avontuur te omarmen, met 'open hart en nieuwsgierige ogen', en ontvankelijk te zijn voor de wonderen en ontdekkingen die hen te wachten staan.
De laatste regel:'Want het is aan ons om de wereld te verkennen, onder die uitgestrekte sterrenhemel', benadrukt de grenzeloosheid van de wereld en de immense mogelijkheden die deze in zich draagt. Het onderstreept het idee dat de wereld een eindeloze bron van verbazing, kennis en ervaringen is, die erop wacht om ervaren en gekoesterd te worden.
Over het geheel genomen is de laatste strofe van "Great Wide Wonderful World" een uitnodiging om de reis van verkenning en ontdekking in de wereld te omarmen, en de lezers aan te moedigen open te staan voor de wonderen en mogelijkheden die in het verschiet liggen.