1. De scène instellen:
- Het gedicht begint met de spreker die hartstochtelijk zijn liefde voor zijn minnares uitdrukt en haar aanspoort zich aan hem over te geven.
- De spreker vestigt de aandacht op een vlo die zowel hem als zijn minnares heeft gebeten, wat de intimiteit van hun fysieke verbinding vertegenwoordigt.
2. Argument:
- De spreker stelt dat hun gedeelde ervaring van de vlooienbeet hun identiteiten heeft samengevoegd en een verbintenis heeft gecreëerd die diepgaander is dan enig ander fysiek genot.
- Hij presenteert verschillende metaforische vergelijkingen, waarbij hij hun vereniging gelijkstelt aan het delen van 'religieus geloof', 'alchemistische processen' en 'juridische contracten', waarbij de nadruk wordt gelegd op hun gedeelde ervaring en bestemming.
3. Onsterfelijkheid en transcendentie:
- De spreker beweert dat hun verbintenis, gesymboliseerd door de beet van de vlo, hun liefde onsterfelijk maakt en de maatschappelijke beperkingen te boven gaat.
- Hij stelt dat hun liefde de gewone concepten van tijd en dood overstijgt en een symbolische en spirituele betekenis geeft aan hun fysieke liefdesdaad.
4. Vlo als metafoor:
- De vlo wordt een metafoor voor hun gedeelde ervaring, een fysieke belichaming van hun diepe liefde en eenheid.
- Donne legt verbanden tussen de beet van de vlo, hun gedeelde bloed en het idee van gemeenschap en spirituele voeding.
5. Afwijzing van maatschappelijke normen:
- De spreker daagt conventionele sociale verwachtingen en morele normen uit door te stellen dat hun vakbond niet gebonden is aan maatschappelijke normen of angst voor verdoemenis.
- Hij wijst de zorgen over het oordeel van buitenaf af en benadrukt dat hun liefde zelfvoorzienend is en gerechtvaardigd wordt door de intensiteit ervan.
6. Slotmetafoor:
- In de laatste regels keert Donne terug naar de vlo, waarbij hij hun liefde vergelijkt met de kleine en onbeduidende aard van de vlo, maar toch benadrukt hoe hun diepgaande, gedeelde ervaring het gewone kan trotseren en eeuwige betekenis kan bereiken.
Over het geheel genomen is ‘The Flea’ een gedurfd en onconventioneel liefdesgedicht dat de grenzen van seksualiteit, spiritualiteit en maatschappelijke verwachtingen doet vervagen. Donne's vakkundige gebruik van metaforen en provocerende beelden daagt conventionele opvattingen over liefde, dood en de betekenis van gedeelde ervaringen in een gepassioneerde relatie uit.