Het gedicht is geschreven in zes strofen, elk bestaande uit vier regels. Het rijmschema is ABAB, waardoor er in het hele gedicht een gevoel van eenheid en samenhang ontstaat. De eerste strofe introduceert de setting en de toon van het gedicht:
**Stop alle klokken, schakel de telefoon uit,
Voorkom dat de hond blaft met een sappig bot,
Zet de piano's stil en met gedempte drums
Haal de kist tevoorschijn, laat de rouwenden komen.**
De spreker creëert meteen een gevoel van urgentie en plechtigheid door te vragen om alles stop te zetten of het zwijgen op te leggen. De begrafenisstoet staat op het punt te beginnen en de gemeenschap bereidt zich voor om hun respect te betuigen. De tweede strofe beschrijft de rouwenden, die in het zwart gekleed zijn en langzaam achter de kist lopen:
**Laat vliegtuigen kreunend boven hun hoofd cirkelen
Terwijl hij in de lucht de boodschap krabbelt dat hij dood is,
Leg crêpe strikken om de witte halzen van de publieke duiven,
Laat de verkeersagenten zwarte katoenen handschoenen dragen.**
De spreker gebruikt overdrijvingen en beelden om de omvang van het verdriet over te brengen. De vliegtuigen cirkelen en kreunen boven hun hoofd, alsof ze rouwen om het verlies. De duiven dragen zwarte strikken en zelfs de verkeerspolitie draagt zwarte handschoenen. De hele gemeenschap wordt getroffen door deze dood en de spreker roept op tot een collectieve uiting van verdriet.
De derde strofe concentreert zich op de kist, die wordt gedragen door zes dragers:
**Hij was mijn Noord, mijn Zuid, mijn Oost en West,
Mijn werkweek en mijn zondagsrust,
Mijn middag, mijn middernacht, mijn toespraak, mijn lied;
Ik dacht dat liefde eeuwig zou duren:ik had het mis.**
De spreker beschrijft de overledene als zijnde alles. Ze waren hun kompas, hun bron van troost en hun inspiratie. De spreker realiseert zich nu dat liefde niet eeuwig is, en ze zijn er kapot van door het verlies.
De vierde strofe is een krachtige aanklacht tegen de dood, die wordt gepersonifieerd als een wrede en meedogenloze kracht:
**De sterren zijn nu niet gewenst:doof ze allemaal;
Pak de maan in en ontmantel de zon;
Giet de oceaan weg en veeg het hout op;
Want niets kan ooit iets goeds opleveren.**
De spreker is zo overweldigd door verdriet dat hij alle licht en schoonheid in de wereld wil doven. Ze hebben het gevoel dat niets er meer toe doet, en dat het leven zinloos is zonder de persoon die ze verloren hebben.
De vijfde strofe is een pleidooi voor de overledene om terug te keren, ook al is het maar voor even:
**Hij zal als een bruidegom naar zijn bruid komen,
Hij zal komen zoals de bruidegom naar zijn bruid komt;
Hij zal als een bruidegom naar zijn bruid komen
Als de vooravond lang is en de nacht breed.**
De spreker verlangt ernaar dat hun geliefde terugkomt, ook al is het maar voor een kort moment. Ze stellen zich de overledene voor als een bruidegom die 's nachts naar hen toe komt. Deze strofe biedt een sprankje hoop te midden van de duisternis van verdriet.
De zesde en laatste strofe sluit het gedicht af met een krachtige bevestiging van liefde:
**We moeten van elkaar houden of sterven.
We moeten van elkaar houden of sterven.**
De spreker eindigt het gedicht met een eenvoudige maar diepgaande boodschap:dat liefde het enige is dat ons kan redden van de duisternis van verdriet en dood. We moeten elkaar liefhebben, anders zullen we zeker omkomen.
"Funeral Blues" is een krachtig en ontroerend gedicht dat de essentie van verdriet en verlies vastlegt. Audens gebruik van beelden, overdrijvingen en personificaties creëert een levendig en onvergetelijk beeld van een begrafenisstoet in Harlem. Het gedicht herinnert aan de kwetsbaarheid van het leven en het belang van liefde.