In het gedicht van Walt Whiteman, toen ik de geleerde astronoom hoorde, hoe zorgt de lezing ervoor dat de spreker zich voelt?

De spreker in het gedicht van Walt Whitman "When I Heard the Learn'd Astronomer" voelt een gevoel van ontzag en verwondering over de uitgestrektheid van het universum beschreven door de astronoom, maar ook een gevoel van nietigheid en loskoppeling van de abstracte concepten die worden gepresenteerd. Het gedicht presenteert een contrast tussen de wetenschappelijke, rationele kijk op het universum en de emotionele, menselijke reactie daarop. De spreker wordt overweldigd door de kennis van de astronoom en de uitgestrektheid van de kosmos, maar voelt tegelijkertijd een soort onthechting van dit alles, alsof hij slechts een waarnemer is in plaats van een deelnemer. Dit gevoel van ontzag en vervreemding zorgt ervoor dat de spreker uiteindelijk de lezing verlaat en zich bezighoudt met de natuurlijke wereld, waarbij hij een gevoel van verbinding en betekenis vindt door directe ervaring in plaats van door abstracte kennis.