Macbeth is een tragedie, die volgt op de ondergang van de hoofdpersoon vanwege zijn tragische tekortkomingen.
Hoge taalstijl:
Shakespeare gebruikt sierlijke en verheven taal, inclusief beelden en metaforen, om een gevoel van grootsheid en spanning te creëren.
Leeg vers:
Het grootste deel van het stuk is geschreven in blanco verzen, een vorm van poëzie die bestaat uit niet-gerijmde jambische pentameter (regels van tien lettergrepen, waarbij elke beklemtoonde lettergreep wordt gevolgd door een onbeklemtoonde lettergreep). Dit draagt bij aan de ritmische, bijna hypnotiserende kwaliteit van het stuk.
Solilogen en terzijde:
Shakespeare gebruikt monologen om de innerlijke gedachten en emoties van de personages, met name Macbeth, te onthullen. Terzijde wordt gebruikt om de gedachten van een personage aan het publiek over te brengen zonder dat andere personages het horen. Deze technieken geven inzicht in de motivaties en conflicten van het personage.
Thema's en symboliek:
Macbeth duikt in thema's als macht, ambitie, schuldgevoelens en de gevolgen van immorele daden. Shakespeare versterkt deze thema's door middel van symboliek, zoals bloed als symbool van schuld, duisternis en licht dat psychologische toestanden vertegenwoordigt.
Karakterisering:
Shakespeare presenteert complexe en moreel dubbelzinnige karakters. Macbeths transformatie van een loyale soldaat naar een meedogenloze tiran toont de corrumperende invloed van de macht en zijn geleidelijke afdaling in waanzin. De aanvankelijk sterke en manipulatieve persoonlijkheid van Lady Macbeth staat in contrast met haar latere schuldgevoelens.
Dramatische ironie:
Het gebruik van dramatische ironie creëert spanning en spanning. Het publiek weet meer dan de personages over de gevolgen van hun daden. Deze leemte in kennis vergroot de impact van de gebeurtenissen in het stuk.
Shakespeare's stijl in Macbeth combineert poëtische taal met psychologische diepgang, morele ambiguïteit en dramatische spanning, waardoor het een tijdloos en invloedrijk werk is in de literaire wereld.