In paragraaf 37 zegt ze bijvoorbeeld dat ze de blanke mannen ‘haat’, maar spreekt ze zichzelf vervolgens onmiddellijk tegen door te zeggen dat ze ‘van hen houdt’. Dit laat zien dat haar gevoelens niet zo eenvoudig zijn als ze lijken. In paragraaf 38 zegt ze dat ze liever ‘sterft’ dan te zijn zoals de blanke vrouwen, maar vervolgens gaat ze verder met het opsommen van de dingen die ze aan hen bewondert, zoals hun opleiding, hun geld en hun macht. Dit laat zien dat ze zich bewust is van de voordelen van blank zijn, en dat ze niet volledig immuun is voor de aantrekkingskracht van de blanke samenleving.
In paragraaf 40 zegt ze dat ze “wil” zijn zoals de blanke mannen, maar vervolgens zegt ze dat ze “niet” kan zijn zoals zij. Dit laat zien dat ze moeite heeft om haar eigen identiteit te aanvaarden en dat ze niet zeker weet waar ze thuishoort. In paragraaf 41 zegt ze dat ze “gaat” zoals de blanke mannen, maar dan zegt ze dat ze “bang” is om net als zij te zijn. Hieruit blijkt dat ze een moeilijke beslissing neemt, en dat ze niet zeker weet wat de gevolgen zullen zijn.
Over het geheel genomen blijkt uit de paragrafen 37 tot en met 41 dat de gevoelens van mevrouw Moore jegens Geraldine en de andere blanke mensen complex en tegenstrijdig zijn. Ze is duidelijk boos op hen, maar op een bepaald niveau lijkt ze ook voor hen te zorgen en ze te respecteren. Ze wordt heen en weer geslingerd tussen haar verlangen naar onafhankelijkheid en veiligheid, en haar schuldgevoelens en verplichtingen jegens de blanke mensen die voor haar en haar familie hebben gezorgd.