Een weduwe ziel, mijn hart voor altijd gevoelig.
Mijn verwanten en echtgenoot liggen nu koud, beroofd,
Maar Romeo, mijn liefste zoon, mijn adem bleef achter.
Oh, Romeo, mijn geliefde, mijn vreugde en trots,
Uw verlies heeft alles wat ik verdraag verscheurd.
Uw jeugdige charme en zachte geest helder,
Nu verduisterd door de eeuwige, wrede nacht van de dood.
De angst van een moeder kent geen grenzen,
Terwijl ik huil en rouw met eindeloos geluid.
Uw afwezigheid laat een kloof achter in ons leven,
Waar ooit gelach weerklonk, gedijt nu de stilte.
O wreed lot, waarom heb je deze klap uitgedeeld?
Om mijn hoop weg te rukken, de heldere gloed van mijn leven.
In verdriet dwaal ik doelloos rond, verloren en alleen,
Een weduwehart, voor altijd om te treuren.
In de hallen, ooit gevuld met vreugdevol gejuich,
Nu echoot niets anders dan verdriet, tranen en angsten.
De Montagues rouwen om de dood van hun nobele erfgenaam,
Een tragedie die onze zielen verscheurt, zelfs onze kreten.
Maar door deze pijn schijnt nog steeds een flikkering van licht,
De herinnering aan jouw liefde, lieve zoon van mij.
Uw liefde voor Julia, puur en diep,
Een band die zal blijven bestaan en altijd zal weerklinken.
In mijn dromen zie ik je gezicht, zo lief,
Uw gelach, uw genade, die alle angst verdrijft.
Ik vind troost in de gedachte aan uw eeuwige rust,
Omarm in de hemel en vind ware gelukzaligheid.
Hoewel de tranen kunnen stromen en het verdriet lang kan blijven hangen,
In mijn hart is uw licht voor altijd sterk.
Rust in vrede, mijn zoon, mijn dierbare kind,
In de omhelzing van de liefde, voor altijd onbesmet.