1. De transcendentie van liefde :Shakespeare benadrukt de blijvende en transformerende kracht van liefde in Sonnet 116. Hij suggereert dat echte liefde niet onderhevig is aan externe factoren zoals tijd of omstandigheden en de grenzen van fysieke schoonheid overstijgt.
2. Geïdealiseerde schoonheid: In Sonnetten 127-130 onderzoekt Shakespeare het idee van ideale schoonheid en stelt hij de conventionele normen van aantrekkelijkheid in vraag. Hij stelt dat innerlijke kwaliteiten, zoals morele deugd en intellect, een blijvendere waarde hebben dan de fysieke verschijning.
3. Tijd en sterfte: Sonnetten 116 en 123 worstelen met de thema's tijd en sterfelijkheid. Shakespeare betreurt de vluchtige aard van het leven en uit zijn bezorgdheid over de manier waarop de tijd schoonheid en jeugd uitholt, in contrast met de onsterfelijke kracht van poëzie en kunst.
4. De waarde van vriendschap: In Sonnet 124 benadrukt Shakespeare de betekenis van ware vriendschap. Hij suggereert dat een loyale en begripvolle vriend waardevoller is dan welke materiële rijkdom of wereldse prestatie dan ook.
5. De kracht van poëzie en kunst: Sonnet 125 viert het vermogen van poëzie om belangrijke momenten en ervaringen vast te leggen en te vereeuwigen, wat suggereert dat kunst de kracht heeft om tijdelijke beperkingen te overstijgen.
6. Zelfreflectie en groei :Sonnetten 129-130 demonstreren Shakespeares introspectieve karakter. Hij denkt na over zijn eigen tekortkomingen en sterfelijkheid, maar drukt toch een verlangen uit naar zelfverbetering en spirituele groei.
Over het geheel genomen tonen sonnetten 116-130 Shakespeare's contemplatie over universele menselijke ervaringen en zijn verkenning van diepgaande thema's als liefde, vriendschap, sterfelijkheid en de blijvende waarde van kunst.